AYRILIK

Her ayrılık yeni bir hasrete, her hasret yeni bir özleme, her özlem yeni bir bekleyişe gebedir. Beşeri düzlemde beklemek bazen kavuşmaktan daha sevimli gelebilir. Oysa ilahi çerçevede en sevimli olan vuslattır. Fiziki uzaklık mıdır zor olan yoksa kalbin uzaklığı mı? Sormaya cesareti olmayanlar alacağı cevabı beklemeyenlerdir. Oysa çok uzaklardan beklediğimiz ses yanı başımızda: ‘Kullarım Beni sana soracak olursa, muhakkak ki ben (onlara) pek yakınım.’ 1

Kendisine pek yakın olanı uzaklarda aramak niye? Yakın olanı görmeyenler uzakta olanı asla göremeyeceklerdir. Görmek sadece gözle sınırlandırılacak bir eylem değildir. Asıl görme fiili kalp ile olanıdır. Hissetmek ve bilmek de görüyor olmanın üstünde bir iştir. Cibril hadisinde geçen İhsan kavramının tanımında bilmenin önemine vurgu vardır: ‘Sen onu görmesen de o seni görüyor.’ Gördüğünü bilmen senin için yeterlidir. Artık sen O’nu (c.c.) görebilmek ve istenen kriter de olabilmek için sa’y’u gayret edersin. Bundan sonrası hep bir uyanıklık ve bekleyiş halidir. Uyanık olmak dikkati, bekleyiş direnişi gerektirir. Bu durum, olma halinin sürekliliği için elzemdir. Artık onun için bu bir ribattır. Her an düşman saldırısına maruz kalabilir. Diğer yönüyle batıni düşman her an onunladır. Düşmanı tanımak sakınma bilincini geliştirir. Zaten istenen kulluğun zirvesi takvadır. Ayrılığa götürecek tali yolları dahi tıkamaktır. ‘Öyleyse hatırlat, çünkü hatırlatma, inananlara fayda verir.’ 2

Hatırlatmak, nasihat almak, sadece bir hocanın rahlesinde diz kırmak değildir. Kendisi için en büyük ayet olan evren, insanların faydalandığı ve hizmetine verilen tabiat, hususi olarak da Kelamullah. Evet, verilen aklı yaradılış amacına uygun kullanmak öğüt almayı mümkün kılar. İşte bu durum, gördüğünü bilmenin uyanıklığıdır. Marifetullah kamil-i insan olmaya sevk eder. Son nefes ayrılıkları bir eden, uzakları yakın eden Refik-i ala olur. İşte vuslatın mesrur ettiği bahtiyar…